چون تو جانان منی جان بی تو خرم کِی شود
چون تو در کَس ننگری کَس با تو همدم کِی شود
گَر جمال جانفزای خویش بنمایی به ما
جان ما گر در فزاید حُسن تو کَم کِی شود
دِل زِ من بُردی و پُرسیدی که دِل گُم کرده ای
این چنین طراریت با من مسلم کِی شود
عهد کردی تا من دلخسته را مرهم کنی
چون تو گویی یا کنی این عهد محکم کِی شود
چون مرا دلخستگی از آرزوی روی توست
این چنین دل خستگی زایل به مرهم کِی شود
غم از آن دارم که بی تو همچو حلقه بر درم
تا تو از در در نیایی از دلم غم کِی شود
خلوتی می بایدم با تو زهی کار کمال
ذره ای هم خلوت خورشید عالم کِی شود
نیستی عطار مرد او که هر تر دامنی
گر به میدان لاشه تازد رخش رستم کِی شود
عطار
